Το άρμα της Αφροδίτης κατεβαίνει αστράφτοντας
στις αρχαϊκές αντιλήψεις του λιμανιού της Κύθνου.
Την ενδοχώρα της Ελλάδας αναταράσσει ο 5ος αι. π.Χ. ακόμη
μεταξύ Αθηνών και Πειραιώς
ο Σωκράτης ερίζει συνέχεια με Προσωκρατικούς
δεν με αντιπροσωπεύει πια
μολονότι και εγώ δεν καταλαβαίνω τους πολιτικούς
ούτε που έχω καθολική άποψη για τον κόσμο.
Βλοσυρότατες Μούσες μου και ειρωνικές
εκνευρίζομαι συνεχώς με το παρελθόν
αμφιβάλλω αν θα εννοήσω τους αιώνες ποτέ
όπως εξάλλου και οτιδήποτε γράφεται δεν ξέρω
τι σχέση έχει με την εποχή και τους ανθρώπους
δεν μπορώ να βιογραφώ κοινούς θνητούς ή αυτοκράτορες
χάνομαι έτσι, αφού και μία φωτογραφία με καταργεί.
Είναι σα να δέχομαι κέρματα σε αφοδευτήρια.
Και ως ο Αρχίλοχος η ψυχή μου
δέχτηκε σε βραχύτατο χρόνο καταιγισμούς
φθινόπωρο καιρό με μαυροφόρες τις εκβολές του Στρυμόνα
γιατί κάθε λέξη είναι μια νεκρώσιμη πράξη
κάθε παρελθόν φαίνεται ότι έχει χαθεί εντελώς.
Και αν το 1926 ο Πικάσο έκανε μια κιθάρα με καρφιά
ο παππούς μου έκανε νωρίτερα τον Ιησού Χριστό
στους Αγίους Αναργύρους των Σερρών
να ευλογεί το κρασί και το ψωμί σαν Επτανήσιος.
Η πεζογραφία είναι για να αποφεύγεται η ποίηση.
Μεταξύ Μηλίων και Αθηναίων δεν υπάρχει θεός
μόνο σκουριές στην παραλία
ούτε μπορώ να εκθέσω τα του διαλόγου τους
και για τα των λέξεων "αγαπήθη" και "ακρωτηριασμένες".
Έφυγε το φεγγάρι και από την οδό Metcalfe 12a
σ’ έναν αυλόγυρο εκεί ήταν πώρινα λιοντάρια
ίσως και η Αφροδίτη της Μήλου ή κάτι ανάλογο.
Ελληνομνήμων είμαι με ελάχιστη υπόληψη στον Άδη
με εικασίες για τον θάνατο της Σαπφώς
και οι αποκαλυπτικές εσπέρες στην οδό Γκράντσεστερ
είχαν γκρεμίσει την ψυχή μου σ’ έναν επάργυρο κόσμο
χιόνια στο μπαρ Brew House των λεωφορείων
στο παλαιό Turf Δευτέρα με καταχνιά
λογοκλόποι γύρω από το θρόνο της Θεάς
μανόλιες, ασφόδελοι, αγάλματα έξω από την ιστορία
με συγκεχυμένα συναισθήματα
στον λεπτότατο πρωινόν αιθέρα της Αιγιάλης.
Γιατί άλλο είναι να ποιείς τον κόσμο
και άλλο ο λόγος περί της Γενέσεως.