Έζησε, έλεγε, σ’ εκκωφαντικές συναντήσεις
έπαιζε έλεγε, αμαρτωλά παιχνίδια μ’ αγγέλους
και δαίμονες, τσαλαβουτούσε σ’ ευάρεστες
αγκαλιές.
Αχ! μάτια εσείς, που τόσο
αγαπηθήκατε και τώρα σας ταιριάζει
μοναχά να κλαίτε.
Από κείνα τα λάθη τράβηξε, έλεγε,
λαχνό κι η αϋπνία της ζωής
ποτέ δεν του τα συγχώρησε.