Ψάξε την πηγή,
κι ας μετάνιωσες κιόλας
για το ποτάμι.

Πάλι η φύση
τα φτερά που της λείπουν
από μένα ζητά.

Για να μην πέσει
στηρίζεται στο δέντρο
ο ξυλοκόπος.

Μην κλέβεις φτερά
δεν είναι που θα σε δουν,
μα πού θα πέσεις.

Τι κρυφοκοιτάς
μες στο ανεξήγητο;
Σαν πέσεις, θα δεις.

Σίγουρη η νύχτα
πώς ξέρει αυτή για πού
τραβάμε εμείς;

Για μια βροχούλα
προσεύχονται οι καρποί
εγώ, για καρπούς.

Πάγχρωμη δύση,
το μαύρο που σου λείπει
θα `ρθει σε λίγο.

Το ανύπαρκτο
χωρίς να βλέπει, φθείρει

Όλοι σύμφωνοι
να μοιράσουν την στάχτη,
μεγάλη πυρά.

όλα εις διπλούν
για να με σπαταλήσουν
στο ένα κι απλό.

μην πετροβολάς
το αθώο τίποτα
τί θα του πεις μετά;

Ήρθα στο μαύρο.
Τα βουνά με ξέχασαν
πάλι χιονίζουν.

Ναι, θα δεις το θαύμα!
Μ’ από `δώ ως τα μάτια
θα δεις το δρόμο;

Άσ’ τη σημαία
το σημαιοφόρο δες
πριν απ’ τα ζήτω.

Καπνός στις στέγες
Ιθάκη ή πυρκαγιά;
Η στάχτη ξέρει.

Σε θέλει αγνόν
ό,τι σε πάει στον χαμό!
Αλλιώς, σε σώζει.

Όλα τυχαία,
εκτός από την τύχη,
που `ναι άλλοθι.

Πες το σαν ψέμα:
πας γι’ αθάνατο νερό
- γι’ αυτό λείπεις.

Φλόγα στη νύχτα
γι’ άλλο τρέμει το σώμα,
γι’ άλλο η σκιά.