Μα δε θα πουν
τι σκοτεινοί καιροί
μόνο θ’ απορούν
για όλα τα χιλιόμετρα σιωπής.

Όταν θα γυρνούν
στους ύστερους αγρούς
και θα `μαστε το χώμα
μιας απανθρακωμένης γης.

Παιδάκι μου τον ύπνο σου
ποιoς τον φυλάει ποιoς βλέπει
μην κλέβουν τις ανάσες σου
στοιχειά κι αγέρι.

Κι έτσι ντροπιασμένοι
εμείς οι ποιητές
σε τοίχους στριμωγμένοι
θα κρεμόμαστε δειλές ιτιές.

Και τότε θα ρωτούν
τι από τα δυο
ο έρωτας ή ο πόλεμος
έμεινε να μας φυλάει εδώ.

Παιδάκι μου τον πόνο σου
ποιoς τον φυλάει ποιoς ξέρει
ποιoς σ’ άκουσε να κλαις
μικρό μου μεσημέρι.

Για τη μικρή ανάσα σου
που σου `κλεψα απ’ το χέρι
άδικη μάνα κι άπονη
χλωμό μου αστέρι .