Φτωχέ παλιάτσε κι έρημε, που μες στο θέατρο της ζωής
τούμπες εδώ κάνεις φριχτές και τούμπες παραπέρα,
σάμπως σκουπίδι ανώφελο σε κάποιο δρόμο θα βρεθείς,
μια χειμωνιάτικη βραδιά, μια παγερήν ε­σπέρα.

Το φως της μέρας το θαμπό, θα `χει σβηστεί, θα `χει σβηστεί.
Και δε θ ’ ανάψουνε για σε λαμπάδες κι αγιοκέρια.
Μόνο οι παλιάτσοι φίλοι σου, με μια φω­νή τρεμοσβηστή,
θα ψέλνουν: "Άμωμοι εν οδώ..." με σταυ­ρωμένα χέρια.

Και τι μ `αυτό; Τους ρόλους σου τους έχεις παίξει μια χαρά,
και σε χειροκροτήσανε στ’ αλήθεια ή και στ’ αστεία
και, "δόξα-δόξα σοι ο θεός", έχεις γελά­σει τρομερά
με θεωρεία επίσημα, μ’ εξώστες και πλα­τεία.