Δεν ψάχνω να βρω τώρα λάθη,
λογικό το τριαντάφυλλο να `χει κι αγκάθι.
Από μικρός κοιτάζω φύλλα,
σε κάθε ύποπτη σιωπή μου, φωνάζω μίλα.

Δε με ένοιαζε ποτέ ποιος φταίει,
τρόπο να κρυώσει έψαχνα αυτό που καίει.
Το φύσαγα του χάριζα ανάσα
κι αν έμενε καυτό, το έκλεινα στην κάσα.

Και μ’ αναγκάζω να σκεφτώ, να λύσω,
τον καλά δεμένο, τώρα εαυτό.
Να φανώ δυνατός και να απαντήσω,
αν είσαι εσύ το άλλο μου μισό.
Αν είσαι εσύ το άλλο μου μισό μου.

Δεν παραπονιέμαι
απ’ ό,τι ξέχασα
ξεχνιέμαι.
Δεν παραπονιέμαι
απ’ ό,τι σκότωσα
γεννιέμαι
Όμως στεναχωριέμαι
το σ’ αγαπώ σου,
το βαριέμαι.

Δε θέλω τώρα να ρίξω ευθύνες,
όταν περνάει ο πόνος τι το θες το χάπι;
Μα με επισκέπτονται που και που σειρήνες,
με τη μορφή που παίρνει, παίρνει η αγάπη.

Δε μ’ ένοιαζε ποτέ ποιος κλαίει,
ποιος θα με σώσει και ποιος μετά θα `χει να λέει
με έκρυβα μου χάριζα γαλήνη
κι αν είμαι ζωντανός ακόμα, το χρωστώ σε κείνη

Και μ’ αναγκάζω να σκεφτώ να λύσω,
τον καλά δεμένο, τώρα εαυτό.
Να φανώ δυνατός και να απαντήσω,
αν είσαι εσύ το άλλο μου μισό.
Αν είσαι εσύ το άλλο μου μισό μου.