Μια νεράιδα αγάπησα παράφορα τρέλα
που ότι μ'έπειθε να κάνω δεν το ήθελα
μου'λεγε να πιω φαρμάκι, θεέ μου τι έκανα
αχ τα μάτια της με πείθαν και το έπινα.

Κι όλο έβγαζα για αλήθεια του έρωτα τα παραμύθια.

Κι ένα βράδυ αφέγγαρο, αχ πρωτοβρόχι μου
χάθηκε κι ήταν αιτία κάποιο όχι μου
με είδα τότε στον καθρέφτη δάκρυα και θυμός
τότε είδα πια πως ήμουν γέρος κι ώριμος.

Κι από τότε διηγούμαι παραμύθια και θυμούμε
και θυμούμε τη νεράιδα που με μάγευε τα βραδιά.