Με του σχολείου τη σάκα τα βαριά
Περνάς την πόρτα τη μεγάλη και ραγίζεις
Πιο μέσα περιμένουν στη σειρά
Τα πιο σκληρά τα λόγια και οι υποδείξεις.

Και στα θρανία κρύβεσαι μη δουν
Πόσο πολύ πονάν τα λογικά σου
Και γύρω σου όλοι μένουν ν’ αντιδρούν
Με γέλια στις σφαλιάρες της καρδιάς σου.

Περνάν οι τάξεις σε μια μάταια διαδοχή
Μα ακόμα ο πόνος σου δε λέει να τελειώσει
Μοιάζει εφιάλτης η παλιά σου η ζωή
Που από μέσα σου δε λέει να ξεριζώσει.

Και μέσα σου έμεινε εκείνο το παιδί
Που οι πληγές του πάντα θα’ ναι σαν και πρώτα
Θα’ ναι σκοτάδι και στου ήλιου την πνοή
Και θα φοβάται όταν θα σβήνουνε τα φώτα.

Μάλλον μου μοιάζεις για εκείνο το παιδί
Που απ το μπαλκόνι θα πηδήξει ή θα σκοτώσει
Όλους εκείνους που του γίναν εμμονή
Με την ελπίδα πως ο φόβος θα τελειώσει .