Έχω σπίτι το δρόμο και μια πέτρα στον ώμο
κουβαλάω από παιδί
οι μορφές είναι γρίφος χαϊδεύουν με ξίφος
και η τρέλα καλά κρατεί.

Με πολύχρωμες μάσκες ρίχνουν λόγια στις λάσπες
και βολτάρουν με τ’ άδικο
γυαλισμένες ζωούλες και στο ψέμα μανούλες
σε μια πόλη ποτάδικο.

Μη με ρωτήσεις πως βρίσκω λύσεις
πως καταφέρνω να περνάω τον καιρό
τις μέρες σπρώχνω σε άλλο χρόνο
κι εγώ μαθαίνω πως τη ζωή μου ν’ αφαιρώ.

Τώρα ξέρω ότι φταίω κι εγώ
που στο ψέμα προτιμούσα να ζω
κι ένα όχι δεν μπορούσα να πω
ένα όχι μεγάλο της καρδιάς μου σινιάλο
να μπορούσα να δω.

Λαοπλάνοι και μούρες σαν καρτούν με μεζούρες
είναι πλέον τ’ αρπαχτικά
μες στο φως πέφτει χιόνι και η νύχτα χρεώνει
της ζωής μας τα μυστικά.

Λαμαρίνες χλιδάτες που τρομάζουν τις γάτες
περιφέρουν την ερημιά
τα μηδέν μας ξοδεύουν στα κρυφά μας παιδεύουν
και μας ρίχνουν στη μοναξιά.