Στο μουσικό μας δείπνο έλειψε το μέτρο αδερφέ
Σαν ένα πιάτο δίχως γεύση μα με μπόλικο εφέ
Σαν ένα πλοίο δίχως πλεύση σα τον χάλια καφέ
Κι αυτή είναι η τέχνη πεινασμένη πάνω από το μπουφέ

Αυτή η θέση μένει άδεια κι εσύ ξέρεις γιατί
Γιατί μας τύλιξε η ζωή σ αυτή την κόλλα χαρτί
Σα σούπερ μάρκετ πουλάτε κοινωνική ηθική
Με συμπεριφορά λανθάνουσα κι αντιφατική

Και προτιμάω αυτό το βάσανο να μοιάζει ρεπό
Ν ακούς τα άλογα που κρύβει της καρδιάς το καπό
Κι όσα παράλογα σου είπα άλλα τόσα θα πώ
Δεν είμαι απ τους ευγενικούς ό,τι χτυπάει το χτυπώ
Δεν είμ’ απ τους κομπλεξικούς ό,τι αγαπάει το αγαπώ
Εσύ ψάχνεις για τυφλούς μα όποιον κοιτάει τον κοιτώ
Τον εαυτό μου αν αξίζει να μιλήσει ρωτώ
Κι άμα χωράς σε μια οθόνη τότε εγώ δε χωρώ

Κοστολογώ φύλακα και δικαιολογία φτηνή
Βλέπω το τέλος σαν τέλος και την αρχή σαν αρχή
Και η καρέκλα μου για πάντα ας παραμένει κενή
Με μια κουβέντα σεμνή και βλέμμα σχιζοφρενή

Φωτιά στα Σάββατα
Φωτιά στα βράδια που μαι μόνος σα τα ζωα στα κλουβιά και στα πειράματα
Φωτιά στα ψέματα
Φωτιά στα σπίτια των ρουφιάνων και στα τόσα σιωπηλά ηλιοβασιλέματα.
Κι αυτή η καρέκλα θα ναι πάντα κενή
Ας κάτσει κάποιος που χει ανάγκη πιο πολύ να φανεί
Είναι φτιαγμένη από συμφέρον και μου πέφτει στενή
Κι εγώ έχω στάση σεμνή και βλέμμα σχιζοφρενή

Μη τα συγκρίνεις η κουβέρτα θα ναι πάντα κοντή
Σα κεραυνός απέχουμε όσο απ τη λάμψη η βροντή
Σαν ουρανός απέχουμε όσο από τον ήλιος η γη
Και μία θέση κενή γιατί μου πέφτει στενή

Και η ψυχή μου από τότε όλο παραμιλά
Και γίνεται ένα μ ένα σκότος που σαμάνα φιλά
Σήμερα έπεσε ένα κάστρο κι είναι όλα σιωπηλά
Σκορπάνε όλα σα στάχτη ενός θεού που φυσά

Κι εμείς με γάντια στα χέρια και φωτιά στην καρδιά
Μέσα στην κούπα της θαλάσσης μοιάζουν όλα μισά
Κι εσύ ανταλλάζεις το δίκιο με δυο αρχίδια χρυσά
Είσαι σκυλί που πεινάει κι είμαι σκυλί που λυσσά

Και το παγκάκι αυτό που κάθομαι μεγάλη αγκαλιά
Μ ένα τσιγάρο και με δάκρυα να τρέχουν ζεστά
Όταν ανοίγουν οι φακοί στόματα μένουν κλειστά
Κι όποιος αντέχει σωστά μαλάκας μένει μπροστά

Και φτύνω ατέλειωτα κουπλέ στη μοναξιά της σκηνής
Όσο υπάρχει το εγώ σου δε θα υπάρχει το εμείς
Και στην καρέκλα που δε κάθομαι ας κάτσει ο κανείς
Εγώ είμαι μόνος και ισχυρός εκκεντρικός κι αφανής

[Φωτιά στα Σάββατα
Φωτιά στα βράδια που μαι μόνος σα τα ζωα στα κλουβιά και στα πειράματα
Φωτιά στα ψέματα
Φωτιά στα σπίτια των ρουφιάνων και στα τόσα σιωπηλά ηλιοβασιλέματα.
Κι αυτή η καρέκλα θα ναι πάντα κενή
Ας κάτσει κάποιος που χει ανάγκη πιο πολύ να φανεί
Είναι φτιαγμένη από συμφέρον και μου πέφτει στενή
Κι εγώ έχω στάση σεμνή και βλέμμα σχιζοφρενή] x2

(Απόδοση εξ ακοής, δέχεται διορθώσεις)