Ίσως πρέπει να γράψω και να πω πως είδα ζωντανό
πάνω στο κόκκινο άλογο τον Άγιο καβαλάρη.
Δόρυ κρατούσε και φορούσε ολόσωμο σκουτάρι,
όταν βγήκε απ’ την εικόνα του κι έφυγε στο βουνό
κι απ’ τον Χορτιάτη ροβολούσε σείοντας το κοντάρι,
τον Σλάβο να σκοτώσει, το ανήμερο θεριό,
που με τον Άβαρο ήρθε την πόλη μας να πάρει.

Μ’ αυτά λογάριαζε ο σεμνός γερομητροπολίτης,
μπρος στον εχθρό το φρόνημα του ποιμνίου να υψώσει.
Είπε λοιπόν πως κεφαλή θα είναι ο Μυροβλύτης
αντί του στρατηγού μας που είχε ήδη ενδώσει
και κλαίγοντας γονατιστός εζήταγε τη χάρη,
ειρηνικά κι ασκητικά τον βίο να τελειώσει...

Αυτός που είχε κάποτε στον βασιλιά ομώσει
ότι νεκρό θα του έφερνε τον ξένο μακελάρη...