Κι έπειτα ήρθε και με βρήκε
σε ξέρω, μου είπε, σε ξέρω από πάντα.
Δεν το πίστεψα κι όμως έπρεπε να το φανταστώ
είχα δει το ίδιο ρεύμα στη γραφή
εκεί που πάνε να φτιαχτούν τα γράμματα
κι είναι έτοιμα να σπάσουν.

Έπρεπε να το φανταστώ κι από το βλέμμα
με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια
σε ξέρω, μου είπε, σε ξέρω από καιρό.

Έπειτα κατάλαβα.
Εγώ είμαι, επέμενε, πώς και δε με αναγνωρίζεις;
Ήρθα από τον κόσμο των νεκρών για να σε συναντήσω.
Θυμάσαι την τελευταία φορά
σου είχα γράψει με το αίμα μου
γιατί ήξερα ότι κατά βάθος δε με πιστεύεις.

Κι όμως με βλέπεις τώρα, είμαι μπροστά σου
μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις
ή πάλι να αρκεστείς στο χαμόγελό μου
ή και στο βλέμμα μου.
Μα δε θυμάσαι το βλέμμα αυτό,
αυτό που έλεγες πως άναβε πυρκαγιές;

Μη σε παραξενεύει η μορφή μου,
συνέχισε.
Πώς να εμφανιζόμουν μπροστά σου
τώρα που από ολάκερο το κορμί μου
έχουν μείνει τα φρικτά του κόκαλα;

Ξέρω, συνέχισε,
ο κόμπος που νιώθεις να σε πνίγει
είναι απ’ τη συγκίνηση.
Και τη χαρά. Γιατί με ξέρεις, με θυμάσαι, έτσι δεν είναι;
Και μη σε μπερδεύει η εμφάνισή μου.
Εμείς δεν πιστεύουμε στους αγγέλους αλλά στη φιλία.

Την έβλεπα μπροστά μου. Το στήθος της ήταν μικρό
στα χέρια μου σαν το μανταρίνι της ποίησης.
Τα δόντια της είχαν ματώσει στις σάρκες των νεκρών
το αίμα της χαλκός και μέλι
κι όπως την αγκάλιαζα
τίναζε απ’ τους ώμους της
την τέφρα της οδύνης.

Εγώ είμαι, μου είπε
εγώ είμαι, η Ζωή
ξέφυγα από τον κόσμο
του σκότους
ήρθα εδώ μέσα από έναν βράχο
είμαι η κόρη που σήκωσε
την αγάπη όλη.

Ο φίλος σου είδε την καρτερία μου και με βρήκε.
Μη ζηλέψεις. Με κυρίευσε μόνο για να σε συναντήσει.
Εξάλλου στον κόσμο των νεκρών δεν υπάρχει
ο έρωτας. Μόνον η απόλυτη νοσταλγία
γι’ αυτά που χάνονται για πάντα.
Άκουσε την καρδιά μου...

Είχα μπει μέσα της και την έσκαβα βαθιά.
Είχα μια λύσσα στα χέρια και ένα μάτι θολό,
ακόρεστο
κι αμετανόητο...

Μη με κομματιάσεις τώρα, αγάπη,
την άκουσα να μου λέει.
Άφησα τα εγχειρίδια αιμόφυρτος.
Μου άγγιξε τα χέρια.
Μέσα στον λουτήρα του Άργους ίδρωναν.