Ποιος;.. Πού;.. Και πότε; Εξήντα χρόνια τώρα!
Κι όλα μάτσο δεν κάνουνε μιαν ώρα!
Τότε κάθε μου γνώμη κι έργο, νίκη.
Τώρα κουτσοπηδάω με δεκανίκι.

Κι αυτός, που τονε πάνε από το χέρι
τυφλόν, ποιος είναι; Μήδ’ αυτός το ξέρει!
κι ας βίγλιζεν απ’ την κορφή του Αιώνα
τα μελλουμεν', αυτός κοσμοκολόνα!
Και τούτ’ η σιχαμένη στρίγκλα ποια `ναι;

Μάτια και μύτη κι ακροχείλια στάνε.
Ντυμένη την αστεία, παμπάλαιη μόδα,
η αλλοτινή νεράιδα ανεμοπόδα...
Είχα τον ένα πλάι μου στα θρανία,
τον άλλον άσο στη γραφομανία

κι η πρώτη αγάπ’ η μυγδαλιά μου η Μάγια...
Όλοι στο πέλαο της ζωής ναυάγια.
Τι γράφει το χαρτί στον τοίχο πέρα;
"Τον λατρευτόν μας σύζυγον, πατέρα,
πάππον και θείον κηδεύομεν"... Ας γράφει!

Ο ξένος πόνος όνειρο —κι οι τάφοι.
Κειός που διάβασες είναι ο εαυτός σου
κι ο θάνατος κεινού `ναι ο θάνατός σου.
Ξεχασμένοι, πριχού πεθάνουν, όλοι
και πριχού ζήσουν, πεθαμένοι, ασβόλη!

Κοπάδια νιοι και γέροι προσπερνάνε...
Πόσοι, λες, απ’ αυτούς ανθρώποι να `ναι;
Που δεν προδίνει, αρπάζει κι αδικεί,
του Νόμου οχτρός κι ισόβια φυλακή.
Κι όσο τ’ αψήλου αναπηδάει κανένας

(του Παρά και Σπαθιού, σταυρού και Πένας)
τόσο και πιο μισεί κάκιστα τρία:
Μάθηση και Λαό κι Ελευτερία!
Μακριά και πέρ’ αστράφτ’ η θάλασσά μου
κι απάν’ ουράνι’ ατέρμονα. Και χάμου

δυο μέτρα μες στο χώμα τάφοι. Κι όμως
πάνου απ’ τους τάφους θα περάσει ο δρόμος.