Συναριθμημένος τώρα ένας απ’ τον λαό μου
βυθίζομαι ολοένα στο χώμα της πατρίδας
στοιβάζονται γύρω μου συνεχώς κρυμμένα και φανερά
όπλα που δεν ξέρω τ’ όνομά τους
πέρα κατά το άσπρο διάστημα κόλλησε η ανατολή
αραχνιασμένη.

Ο ίσκιος μου μπαίνει και βγαίνει στον ήλιο
αγνοώντας την καμπυλότητα του χρόνου
κοντά μου στα τσαλιά σούρνονται οι απρόσωποι
εχθροί από το ίδιο γένος
και πέφτει απάνω μου διαρκώς δεν καίει δροσερό πέφτει
επί αιώνες
φως ιλαρό της άγιας δόξας του λαού μου.