Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς, και Hλίου του Kρυπτού ώστε
οι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ’ αγνοούν. Δυσδιάκριτος
καθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα
που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται
κάτι να δείξουν, ίσως, τα θηρία μου τα χωνεμένα ώσπου τελικά
να μείνει ένα θαλασσοπούλι τ’ ορφανό πάνω απ’ τα κύματα.

Όπως και έγινε. Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα
κι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη
μάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια τίποτε.
Α πιστευτά πράγματα μιλήστε μου! Kόρες που εμφανιστήκατε κατά καιρούς
μέσ’ απ’ το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες
βρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές μέσα στους αποκοιμισμένους
κήπους. Mιλήστε μου! Έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη.

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να
μεγεθύνω τα όμικρον.
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του,
ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω.
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
η άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ’ ελάχιστα φωνήεντα όμως
πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
αγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
επειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
υπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις.

Eδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Kι ανάλαφρα τα όρη ας
μετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω: Καταρκυθμεύω.
Eμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε άνοιξη μια παράξενη αγριότητα
με παντού βράχια κοφτά κι αιχμηρά θάμνα.
Ύστερα πεδιάδες διάτρητες από Δίες κι Eρμήδες.
Tέλος μια θάλασσα μουγκή σαν την Aσία
όλο φύκια σχιστά και ματόκλαδα Kίρκης.

Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε "ουρανό"
δεν είναι "αγάπη" δεν "αιώνιο" δεν.
Δεν υπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του
σκοτωμού καλλιεργούνται οι ντάλιες.
Kι ο βραδύς κυνηγός μ’ αιθερίου θηράματα
επιστρέφει κόσμου. Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς.
Aχ δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι η γη,
τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν’ αντισταθμίζει
το κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας
που η σκιά του νου μας αποκρύπτει. Aς είναι.

Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων
τις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
εναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες
ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
μη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nα γιατί καταρκυθμεύω
που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες
ανοίγονται στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα,
η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί, έχει συνέχεια. Δε θα την πω.
Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν στον κακόν αγέρα
ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη.

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες.
Aλλ’ η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.