Μια κοπέλα λυγερή
το ψηλό βουνό διαβαίνει
η χαρά την καρτερεί
στ’ ακρογιάλι που πηγαίνει.

Και το κάμα είναι βαρύ
κι είν’ η κόρη διψασμένη
βρήκε βρύση δροσερή,
ήπιε, αρρώστησε πεθαίνει.

Μα η φωνή της πριν να σβήσει
καταράστηκε τη βρύση
κι από εκείνο τον καιρό
έρμη η βρύση έχει απομείνει
και κανείς ποτέ δεν πίνει
της κοπέλας το νερό.