Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
αφήσαμε μόνον έναν χώρο για τη μοίρα
και το βλέμμα των παιδιών

κι έπειτα τα χέρια μας
σκάλισαν τον λόγο

ξέρεις, τον μόχθο να γράφεις
στην πέτρα
να μάθεις πρώτα πρέπει
στην άμμο της ερήμου
ή στο νερό.

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
στον χαμό
στα σβησμένα σου μάτια
στη λήθη της Κασταλίας
στο ελάχιστο του Ηριδανού
στα άνθη της Καισαριανής
στο σπασμένο της αύρας
το χέρι σου κρατούσα
σου φώναζα
στον τόσο πόνο και στην τόση ομορφιά
σ’ αγαπάω μ’ ακούς
σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
κι ήταν όλα συντρίμμια και χαλάσματα.

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη.

Δεν έχει εγχειρίδια
δεν έχει αστρολάβους.

Διαβάζω τις λέξεις σου
και στάζω αίμα
αγγίζω το σώμα σου
και τον πόνο,
σαν το νησί
που
ανασύραμε από τα βάθη,
σηκώνω

κάθε λέξη μια μαχαιριά
στο στόμα
κάθε λέξη το βλέμμα
το άγγιγμα
κι η παρουσία του νεκρού

κάθε λέξη το βλέμμα
της αγάπης
η αγκαλιά του κόσμου

κάθε λέξη μια υπόσχεση
στον πόνο
στο άφατο.

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ποίηση
πάνω απ’ την αγάπη
λέξη τη λέξη σε βρήκα
διάβηκα τους δρόμους και τα μονοπάτια σου
όλα
είδα τους ήλιους και τα φεγγάρια σου
της απόγνωσης
όλα
πέταξα στους ουρανούς της οδύνης

λέξη τη λέξη σου μάζεψα
κάτω απ’ το λιοπύρι
κι είπα να φτιάξω ένα σπίτι
στη μέση του πουθενά
να σου φυτέψω ένα δέντρο
κι ένα πηγάδι να σου βρω
να σε δροσίζει
και μιαν αυλή
για τ’ απογεύματα.

Εμείς, αγάπη μου, δεν βάλαμε την ομορφιά
πάνω απ’ την αγάπη
να με μάθεις μόνον ήθελα
να κλείνω ένα ποίημα.