Η ΜΟΝΑΞΙΑ.
Ανακατεύεις την τράπουλα της ιστορίας και μοιράζεις.
Γίνεσαι εσύ εγγονός κι εγώ παππούς σεβάσμιος.
Ανακαλύπτεις το ηλεκτρόνιο κι εγώ
τη λάμψη τής φωτιάς και τον τροχό τής μοίρας. Βυθίζομαι
κι έχω χαθεί
μέσα στην απεριόριστη περατότητα του είναι σου,
που πάλλεται, συσπάται, συστέλλεται και διαστέλλεται στο χρόνο.
Αιώνες τώρα αφουγκράζομαι τους χτύπους,
καθώς διασχίζουν το άπειρο
με μια επαναλαμβανόμενη αταξία,
που δεν μπορεί παρά να είναι η απόλυτη Τάξη.
Κι εσύ αρνιέσαι τη γοητεία τους
και αφήνεις να ξεχυθεί από μια τεράστια αρτηρία ποτάμι αίμα
που πλημμυρίζει τα κοίλα μεσοδιαστήματα των άτακτων χτύπων.
Γρασαρισμένα με λαμπερό αίμα
δεν αφήνουν χώρο για περιδιάβαση,
παρά μια απέραντη
μοναξιά ευταξίας.

Για να βρεθείς σε λίγο μπροστά σε μιαν ασύμμετρη συμμετρία συμβολικών παραμέτρων, που σε οδηγούν σε ένα πανταχού παρόν συνεχές σύστημα μηδενικών συναρτήσεων με φθόγγους μουσικών τόνων.

Εσύ τα στοχάζεσαι
κι εγώ απελπίζομαι,
και το σοφό ασυνεχές τρέχει αενάως και ανοήτως
σε φανταστικούς
ή υποτιθέμενους κύκλους
αστρικών συστημάτων.
Τα κύτταρά μου αρνούνται
κάποια σημάδια λογικής στίξης,
που ν’ απεικονίζουν, χωρίς περιττές παραμέτρους,
ένα ελάχιστο κύμα τρυφερότητας
ή τρόμου,
καθώς ο χρόνος περνά σαν σφουγγάρι κυκλικά
και εκμηδενίζει τα σημάδια
ή τα μετατρέπει σε φαντάσματα,
πολλαπλασιάζοντας τους χώρους τής μοναξιάς.
Και ιδού
οι γαλαξίες λιγοστεύουν μέρα τη μέρα,
αιωνιότητα την αιωνιότητα
και τη θέση τους παίρνει το μαύρο,
όχι του πένθους ή του κακού,
αλλά το μαύρο, υποκατάστατο
της χαμένης αίσθησης,
που περνά μέσα απ’ το χρόνο
σε άλλο ακαθόριστο σημείο φωτισμένο,
μοναχικό, απέραντο, ακίνητο
και αενάως κινούμενο,
εξοπλισμένο με καρδιά αδιάφθορη και μυστική,
σαν ένα πεδίο
γιγάντιας και τρομαχτικής
μοναξιάς.

Η ύπαρξη, της μοίρας μας ουσία,
προσμένει της ψυχής σου τη θυσία.
Καβάλησε το άτι σαν Κοζάκος,
μη σ’ εύρει η φυλλοξήρα ή και ο δάκος.
Στήσου στη γη σου Διγενής κι Ακρίτας,
κρατώντας τα ιερά τής αλφαβήτας.
Σκύψε την κεφαλή σου και στοχάσου.
Ύλη και πνεύμα η καρδιά σου.