Όλοι κοιμούνται μες στα σπίτια τους
ίχνη από δάκρυα παντού.

Πόσο φοβούνται τα παιδιά
πώς τρέμουν οι καθρέφτες.

Τ’ άστρα μαζεύονται στην οροφή
περήφανη αποξενώνεται το εκμαγείο της η σιωπή.

Μέσα στον κήπο τα κλαδιά
μιαν άσπρη ντύνονται μελωδία.

Βαθιά στο δάσος η παιδούλα αποκοιμιέται
μ’ ένα χρώμα λυπημένης τριανταφυλλιάς.

Και μόνη ακούγεται η φωνή του ξυλοκόπου
και του ανέμου η πένθιμη βοή.

Η χλόη ανακαλύπτει πως δεν έχει μνήμη
ξυπνά η στάχτη ανάμεσα στα πεθαμένα φύλλα.