Όλα μπροστά σου μαύρα, η κάθε μέρα
πιο μαύρη από τη νύχτα. Η φωτόσφαιρα
σβησμένη χρόνια πίσου απ’ τα βουνά.
Κι αν κάποτες τα μάτια σου γυρνάνε
πίσου, διπλά πονάς, τι βλέπεις να `ναι
πιο μαύρ’ απ’ τα παλιά, τα τωρινά!

Τι καλά να `σαι πρώτος! Από σένα
μόλις τώρα αρχινά η μεγάλη Τέχνη!
Αν το πιστεύεις, είναι αλήθεια. Νόμος!
Την κάθε μέρα πιο θα μεγαλώνεις,
που να μη σε χωράει τούτ’ η πατρίδα.
Αλλ’ όταν σ’ αγκαλιάσει η μάνα Γης,
δε θα σου δώσει ούτ’ έναν πόντο πιότερο
απ’ το μπόι σου. Μα τι σε νοιάζει εσένα;
Χρόνια τήνε μετρούσαν οι πατούσες σου!
Να λυπάσαι τον άλλον, που παιδεύεται
να μη φανεί μικρός στον εαυτό του,
να μη γελιέται και να μη γελάει,
να μη στολίζει μα να ξεγυμνώνει.
Κι όταν τον αγκαλιάσει η μάνα Γης,
θα φανούνε τα σωστά του μέτρα.