Ήλιος μεγάλος κορώνει ουρανό και στεριά και πελάγη,
φρέσκο αεράκι μας πάει αγκαλιά την Αννούλα κι εμένα.
Ξέστηθ’ η Αννούλα πετιέται, χορεύει όλο γέλια, τραγούδια
κι όλο χαρά, για να πάει στης Χαράς το Νησί — δεν υπάρχει!

Ξάφνου μας σπρώχνει δε τους άθελά μας γαρμπής αναμμένος
στην αχερουσία λασπούρα κι εκεί να μας ρίξει του βάθους.
Τούτ’ είν’ η εσχάτη των δούλων χαρά και "Νησί της Χαράς"!