Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
σιγά-σιγά η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
κι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια!

Mεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια ,
τη λέει ο χτύπος του νερού μέσ’ στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει
μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά.