Το ωραίο νησί που ο πόθος του μ’ ανάβει,
φαντάζομαι πως φεύγει κι αρμενίζει.
Σα πλώρες τον αφρό σκορπούν οι κάβοι.
Στων δέντρων τους ιστούς, αγέρας τρίζει.

Το δρόμο που ξεκίνησε δε παύει
κι αν ούτε πάει μπρος ούτε ποδίζει,
μα πάντα σαν ορθόπλωρο καράβι
δίχως εμέ, τού Αιγαίου το κύμα σκίζει.

Δίχως εμέ! Και μέσα στη χαρά μου
σα νύφη απ’ τα στέφανα του γάμου
πήρε το πλοίο και πάει και δε γυρνά,

ενώ απ’ το βράχο, που έρημο και μόνο
μ’ έρριξ’ η μοίρα, βλέπω να περνά
και μ’ άκρα `πελπισιά τα χέρια απλώνω.