Τώρα ο μόνος που τον κυνηγάει είναι ο χρόνος –
με τους εχθρούς του έχει συμφιλιωθεί από καιρό∙
τα λένε πότε πότε σαν να μην είχε τίποτε συμβεί,
σαν ένα σύννεφο να `χε σκεπάσει τα μάτια τους
για μια μόνο στιγμή – η ώρα η κακιά που λένε.

Καλπάζει μες στο χρόνο στον αφρό του αλόγου
βιτσιά στον άνεμο και πρέπει να προλάβει
να παραδώσει το μήνυμα, να σώσει τους συντρόφους του.

Γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα – το μήνυμα, το μήνυμα! –,
πιο γρήγορα, κι έχει γδυθεί τη σάρκα του,
δεν είναι πια άνθρωπος,
σκέψη, αισθήματα δεν του απόμειναν,
κούραση τι πα να πει, πόνος δεν καταλαβαίνει
κι έχει απόλυτα αποξενωθεί απ’ το κορμί του.

Καλπάζει με τον άνεμο και δεν έχει όνομα,
χύνεται στις πλαγιές κι έχει εξαϋλωθεί.
Δεν είναι πια αυτός που τώρα σας μιλά,
δεν είναι πια ούτε ο μαντατοφόρος,

είναι το μήνυμα το ίδιο,

το τελευταίο μήνυμα.