Βουνά του Πόντου
ώσμε τις μαύρες ριζωμένα ακρογιαλιές.
Στους ώμους τα χωριά αιωρούμενα, όθεν τα σύννεφα
ανάβουνε στο λιόγερμα και σκοτεινιάζουν
μεριές μεριές ελπίδες ανιστόρητες. Κι από ψηλά
δασύ το μάτι να παρατηρεί μικρά ιασόνεια ακρωτήρια
κι ανέμους στις φουντουκιές πυκνές φυλακισμένους
- να φυσούν διαπερνώντας πέρα πέρα τα βουνά
και να εκβάλλουν στην άλλη τη μεριά

τη σκοτεινή.

Κι από την κόχη Σουμελά να βγαίνει ασημωμένη
η Παναγία ψιθυρίζοντας και να γιατρεύει τις πληγές.

Όμως την ώρα την κακιά κατάφατσα κρεμάμενη
στην κορυφή, άρχισε να βαθουλώνει σαν σπηλιά
κι ευώδιαζε η πάνσεπτη εικόνα στάζοντας απ’ τα ύψη
μέσα στα βάραθρα σαν από σταλαγμίτες

σταλαγματιές κατάμαυρες δακρύων

κι ήτανε λεν για τις ψυχές των σφαγιασθέντων.
Κι από τότε θρηνεί κι ας έχει
στα δασωμένα εγκατοικήσει του Βερμίου
αδελφά ύψη - καημός ασώπαστος του νόστου.

Γι’ αυτό μην απορεί κανείς για την ομίχλη,
δεν κατεβαίνει απ’ το βουνό,
μα `πο την άχνα των θερμών δακρύων της
κάθε φορά που αναβράζουνε οι θύμησες
και ακουμπά το χέρι της στην ερημία πάνω
των νεκρών.