Πόσον η Ζήση απλόχωρη κι όμως δε με χωράει!
Πόσον ο θάνατος παντού κι αλί δεν τονε βρίσκω!
Χτυπάει τα παραθυρια μας του χινοπώρου η μέρα,
καθώς πετιέται σαν τη φλόγ’ απ’ του Υμηττού την κόψη,

μετωρισμένη στα φτερά γαλατερής ομίχλης!
Και μπήκε ο ήλιος της αυγής ολάρμενος στο σπίτι
και μπήκε ο μήνας Τρυγητής με τα γλυκά σταφύλια
και με τους σκούρτους, τις μουστιές και με το Βάκχο πρώτο,
με πίπιζες και με χορούς κι ολόγδυτες Βακχίδες

και με σηκώσαν από χάμου ως του βουνου το ψήλος
και πήα μαζί τους όλο πνεύμα ανάερο, φτερουγάτο!
Και πού `μαι τώρα; Ούτε και ξέρω. Σ’ άλλη γης και χρόνο!
Τόσον η ζήση απλόχωρη κι άλλους χωράει αρρώστους!
Τόσον ο θάνατος παντού και πουθενά δεν είναι!