Η κουρασή μου αυτή... Πώς δε λυπάσαι
τα χρόνια μου ότι ως τώρα σου `χω δώσει;
Κοντά μου πώς μπορείς, ανέγνοια, να κοιμάσαι
κι αδιάφορα, στη λύπη μου την τόση;

Τα μαλλιά σου χαϊδεύω, απαλά τόσο,
καθώς χωρίζει η νύχτα από τη μέρα.
Από τον πόνο, λέω, να σε σκοτώσω,
μα σου φιλώ τα μάτια σα μητέρα.

Κι η ξεγνοιασιά σου τούτη μου φωνάζει,
πως εγώ θα `μαι αυτός που θα πεθάνει
και θα `σαι συ ή φωνή που θα χλευάζει
και κούραση είναι ο θάνατος που φθάνει.

Ξύπνα λοιπόν, καταραμένη γέννα,
μοιράσου το μαρτύριο που μας δένει.
Ανάθεμα στη μάνα που σ’ εγέννα,
φωτιά της γης, που αγάλια με πεθαίνει.

Μη φεύγεις, μη! Πώς θέλησες να φύγεις
στη μαύρη, να μ’ αφήσεις, νύχτα μόνον;
Ω, τι μικρή καρδιά! Καρδιάς ολίγης
πλάσμα, μη μ’ αφήνεις στα νύχια των δαιμόνων.

Κοίταξε ότι η ορμή των δεκαεφτά μου χρόνων
άσκεφτα τρυφερή σου έχει προσφέρει.
Αχ, πως μπορείς, στον μέγα τουτο πόνο,
βοηθητικό, να μη μου απλώνεις, χέρι;