Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα
καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων
ανημποριά των γηρατειών, τρόμος της γέννησης,
σε τρώγλες σκοτεινές, στην αγκύλη της ηδονής.

Πέρα απ’ τους άδειους κάμπους των αποσπασμάτων
ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Α πως θα ζούσες
εσύ κι εγώ μια τέτοιαν εποχή
σάπιο φορτίο στ’ αμπάρι ενός
μεθυσμένου καραβιού που πέθαναν όλοι

Βουλιάζοντας με χίλιες τρύπες στα κορμιά μας
μάτια θολά που χλεύασαν το φως
στόματα αδέσποτα στη φλούδα της ζωής
καίοντας την ανάμνηση — Νεκροί
σε μια εποχή ανέκκλητου θανάτου.

Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα
μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού.
Ούτε μι’ ανθρώπινη φωνή γιατί δεν είχε
ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή
δεν είχε γεννηθεί τ’ άγριο ποτάμι.

που ρέει στις άκρες των δακτύλων και σωπαίνει.
Ανάμνηση ζωής — πότε ν’ αρχίζεις
αδίστακτος και πράος να βγάζω λόγους
να εκφωνώ στα κενοτάφια τους θρήνους
φθαρμένους στων φθόγγων την πολυκαιρία.

Και να κλειδώνεις τις μικρές μικρές χαρές
όχι πατώντας στους νεκρούς σου πάνω στίχους
γιατί αν είναι κόκαλα, έρωτες ή χαμόσπιτα
με την κουβέρτα στην ξώπορτα χωρίζοντας τον κόσμο
στα δυο, κρύβοντας το σπασμό και την απόγνωση.

Κι έξω να ψάλλουν οι περαστικοί στο πείσμα των πιστών
στο πείσμα του άρρωστου παιδιού και του χειμώνα.
Α πώς θα ζούσες μια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος,
ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη
τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις

τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα.
Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Μη με γελάσεις
αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει
αυτές οι κρύπτες που ριγούν τα τρωκτικά
δεν έχουν τίποτε από τ’ άρωμα της λάσπης.

Ούτε απ’ το χάδι των νεκρών στα όνειρα μας
γιατί έχει μείνει κάτι —αν έχει μείνει—
πέρα από θάνατο, φθορά, λόγια και πράξη.
Άφθαρτο μες στην τέφρα αυτή που καίω
σαν κάθε νύχτα την ανάμνηση θανάτων

πικρών και ανεξήγητων θανάτων
Γράφοντας ποιήματα χωρίς ήχους και λέξεις.