Ω δεκοχτούρα μπρούντζινη σε φωλιά μαρμαρένια!
Σ’ ανάβει ερωτικά του ήλιου το θάμα,
παίρνεις απ’ την αιμάτινη βαφήν ως τη μελένια
χίλιες βαφές, καθ’ ώρα κι άλλο πράμα.

Σα χορταστείς, βαθιές γουλιές, μες στης Αλήθειας την Πηγή,
διαλάλα την, που κάθε αστήθι, όσο κλεισμένο, να ραγεί.
Εκεί ψηλά θωρείς την άγια του Πατέρα γνώμη
στη βαθιά των ματιών του γαλανάδα.
Πε μας, κι αν όλα χάνονται, μένουν αιώνιοι νόμοι.

Θεός και Πατρίδα κι Αρετή, —Τριάδα!—
απόλυτες κι ανάλλαγες δυνάμες, που χωρίς αρχή,
χωρίς σωμόν, απ’ την παλιά στη νέα διαβαίνουνε ψυχή.
Τα κυματά σου απανωτά, ο ένας αχός θ’ αρχίζει,
ενώ οι στερνοί θα βόγκουν μακρυσμένοι.

Ο αχός με τον αντίλαλο δετός θε να τρεμίζει,
σαν άλυσο στα ουράνια τεντωμένη:
Χίλια κρικέλια αγέρινα, μες στον αγέρα τον πυρό,
της Μιας Ιδέας όψες πολλές, έρωτες χίλιοι σε χορό.
Όταν σε γάμο Κεριακή βαράς, θε να σπαρτάρει

κι απ’ τα βιολιά γλυκότερ’ η λαλιά σου:
"Ο Αυγερινός παντρευεται και παίρνει το Φεγγάρι!
Νύφη, χρυσή `ναι η βέρα κι η θελιά σου!
Η φύτρα σας να `ναι πολλή και να `ν’ η γεια σας σιδερή,
πέρ’ από πέλαα και βουνά να πάει η ράτσα, όσο μπορεί".

Κι όταν στην αστροθάλασσα θε να βουλιάζεις, Μάνα,
ή θα ριγάς μες σε σκοτάδια πίσσα,
θα `ν’ η σιωπή σου πιο ηχερή και ξάγρυπνη καμπάνα:
"Αγάπα ό,τι δικό, το ξένο μίσα!
Μεγάλωνε απ’ τη ρίζα σου κι όπως αρκουδα στη φωλιά

βύζαινε της πατούσας σου τα πάχη, δόξα σου παλιά".
Ο πόλεμος, ο πόλεμος, γιορτάσι για τη νιότη!
Δε διάβηκε κάτου απ’ τα ουράνια τόξα
άλλη πιο μεγαδύναμη κι αστραφτερή θεότη,
σαν της Σφαγής και της Φωτιάς τη Δόξα.

Βάρα το μέγα μήνυμα: "Πολεμιστής γυρνά
κι οι σκοτωμένοι πνέματ’ ακλουθάνε ζωντανά!"
Ο θάνατος, ο θάνατος, πόσο γλυκός κι ωραίος
στον κάμπο μέσα το λουλουδισμένο
για Δικιοσύνη, Λευτεριά και ματωμένο Χρέος

—για το Χρυσάφι το γερά κλεισμένο!—
Το θέλημά `ναι της Ζωής, μέσα σε πτώματα σωρό
βρύσες να θρέφει τα κλαριά του ο Δυνατός, δέντρο ιερό.
Ατάραγη, ως σου πρέπεται, στα λεύτερα στοιχεία
έξω καιρού και τόπου Ιδέα στάσου.

Να μη σε φτάν’ η ανθρώπινη και μάταιη δυστυχία—
κοιτάς πολύ μακρύτερα μπροστά σου.
Στους λίγους δόθηκεν η Γη, στα πλήθ’ οι Ουρανοί.
Δεν είν’ αξιότερο αγαθόν απ’ την Υπομονή!