Είπα: "Ξεφορτώσου
τον παλιό εαυτό σου
και ξαναγεννήσου
να `σαι, όπως δεν ήσου"!

Κι έριξα στα σκότη
των αβύσσων ό,τι
το `χ’ από καιρό
μέσα μου ιερό.
Και στη ρεματιά

άναψα φωτιά
κι έκαψα τους πρώτους
και στερνούς ερώτους.
Κι απ’ την κουπαστή
έριξα μες στη

θάλασσα το εγώ μου,
τον τυφλό οδηγό μου.
Και στο μέγα φως
βρέθηκ’ αδερφός
κάθ’ Εσταυρωμένου

και δικού και ξένου.
Άξαφνα σκυλίσα
ουρλιαχτά και λύσσα:
— Πάνω του όλ’ η πλάση
πρι να την χαλάσει!

Ίσα στη θελιά
κάτου απ’ την ελιά!
Και φωτιά αποκάτου!
Και τα γονικά του,
τέκνα και Μαριό του

κι όλο το χωριό του
κι όλη του τη φάρα
στάχτη και πασπάρα!