Με μια φέτα ψωμί, λίγο τυρί ή μια ελιά πήραμε
μπόι και τρομάξαμε το χάρο.
Από τραχύ μονοπάτι βγήκαμε σε σκιερής πηγής
μυστική ανάβρα.
Φυτρώσαμε, όπως δέντρο σε σχισμή βράχου. Έτσι
ολιγαρκείς βάλαμε το δίκιο στη ζωή για φάρο,
λιτοί κι απέριττοι με την κόμη αμολητή
στης φτερωτής φαντασίας την αύρα.
Μ’ ένα κερί και σκοτεινό αλφάβητο γνωρίσαμε
τη σκέψη του παππού Σωκράτη.
Βαδίσαμε αγκομαχώντας τον τραχύ δρόμο
με τον θείο Χριστό για τον Κρανίου Τόπον.
Και με τα κρύα του χειμώνα δίπλα στο τζάκι
του γείτονα Μαρξ του λαοκράτη
παλέψαμε για τα ιδανικά: το δίκιο και τη λευτεριά
των συνανθρώπων.
Κι όσοι δεν ξέρουν γελούνε και χλευάζουνε που
κυνηγούσαμε το μακρινό αστέρι
με βόλια λιγοστά, μα πίστη ακλόνητη
και την καρδιά φλογισμένη
προσμένοντας να φανεί μέσα στη θύελλα με κλαδί
ελιάς το περιστέρι
κι ας έχουμε περάσει πια στ’ αζήτητα σαν γέροι
ναυτικοί παροπλισμένοι.