Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται .. τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου.
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
ξαναχτυπά καθώς η θύρα κλείνει.
Νιώθω πως είμαι πια παγιδευμένος
σ’ ένα ψυχρό νεκροταφείο πραγμάτων.
Μισοσβημένες προσωπογραφίες
παμπάλαια βάζα και μουγκά ρολόγια
ζώα και πετεινά ταριχευμένα
που με κοιτούν με το νεκρό τους βλέμμα
χαμογελά χορεύτρια πορσελάνης.
Μου γνέφει φιλικά μακάριος Βούδας
κάτι σα χνούδι νιώθω να μ’ αγγίζει.
Ποιος είν’ εδώ; Ξαναρωτώ
και τότε
φέγγος θαμπό το χώρο πλημμυρίζει
ξανθό κορίτσι βγάζει το κεφάλι
πίσω από τη ροτόντα και μου λέει.
Σιγά .. μη σας ακούσει και σωπάσει
παίζει φαγκότο πάλι .. τον ακούτε;
Παίζει φαγκότο
κάτω στα θεμέλια.