Να βλέπεις άξαφνα τον Ξένο
σαν απ’ το μέλλον να ζυγώνει
να σε σκεπάζει —γκρίζο χιόνι—
το πεπρωμένο.

Κάποιος τη θύρα να καρφώνει
κάποιος ν’ ανάβει το κερί σου
στον ουρανό του παραδείσου
να ξημερώνει.

Να μη θυμάσαι τη μορφή σου
φωνή να μη σ’ αοόλουθήσει
να `χεις εντέλει κατακτήσει
βάθος αβύσσου.