Δίνε μου κάθε μέρα
τον στίχο μου τον επιούσιο
να τον κάνω πρόσφορο για μετάληψη.

Αυτό που θέλω τόσο να σου πω
σε ποιο στίχο χωράει;
Σε ποια νότα ζωής;

Έτσι μιλάς πάντα, γι’ αυτό κι εγώ
γεμίζω σιωπή στο μισοσκόταδο και ωριμάζω.

Αν τόσες ώρες χαϊδεύω το κορμί σου,
είναι γιατί πρέπει να ζυμωθεί καλά η σάρκα σου
όπως ζυμώνεται ένα ποίημα.

Ο έρωτας σε βρίσκει, δεν τον βρίσκεις,
γι’ αυτό κι ανοίγουν οι δρόμοι σου προς τ’ άπειρο
κι ανθίζει ένα δέντρο δίπλα στη σκιά σου.

Και θάνατο που να `ναι ζεστός ποτέ δεν είδα,
όμως αμέτρητες φορές τον ένιωσα
να οδηγεί στον παράδεισο γυμνό το σώμα.