Από το κόκκινο μεταξένιο ύφασμα
της ζωής,
κόψε μου μια κορδέλα
για να την χαρίσω στο θάνατο.
Το παρελθόν
φλόγα καντηλιού που έσβησε,
παίρνοντας μαζί της
την τελευταία αυταπάτη.
Στην γυάλινη διαφάνεια της κανάτας
της γεμάτης νερό,
που βρίσκεται στη μέση
του μακρόστενου φθαρμένου τραπεζιού,
αντικρίζω το μέλλον
να μου αποκαλύπτει την αληθινή του
διαβρωμένη μορφή.
Μια κόκκινη τεθλασμένη γραμμή
πάνω σε λευκή επιφάνεια,
ό,τι απομένει...
Σ’ ευχαριστώ για την κορδέλα.