Ω η πρώτη μας επαφή με τα πράγματα
Μέσα στου γκρίζου πρωινού τη σιωπή
Καθώς κατέβαινε ο ουρανός ανάμεσά μας
Καθώς χιόνιζε και μας απειλούσαν οι καταιγίδες
Ενώ πασχίζαμε να ξεδιαλύνουμε μέσα στο αλφάβητο των κοραλλιών
Υδρίες και τάφους θαλασσινούς
Και παλιούς καθρέφτες που επάνω στην όψη τους
Έπλεαν κάποτε μελωδικές τριήρεις

Ύφαλοι και νερό και μες στην άμμο θαμμένα
Τα λείψανα μιας σκουριασμένης άνοιξης
Ακρωτηριασμένα αγάλματα εκμαγεία του έρωτα γύψινες προσωπίδες
Θρυμματισμένοι κίονες και γκρεμισμένοι ναοί
Μια κόρη χρυσωμένη από χιλιάδες φθινόπωρα
Ένα πλήθος λαμπερά ονόματα
Και οι πρώτες μολπές των σειρήνων
Υπόγειες σκοτεινές στοές όπου σαν άλλοτε θρηνεί ο αγέρας
Το αναπαμένο μες στα ερείπια χέρι του χωρικού
Οι νεκρές αυλητρίδες που αχτινοβολούν κάτω απ’ το χώμα
Το γαμήλιο πέπλο τα κάνιστρα της πομπής
Ο περιούσιος σπόρος κάποιας ολόφωτης ζωής
Που επαναλαμβάνεται από φυτό σε φυτό
Η αναμμένη δάδα που μεταβιβάζεται από χέρι σε χέρι
Γοργόνες και Τρίτωνες και θαλάσσιοι ίπποι
Που πάντοτε σέρνουν το άρμα της Αμφιτρίτης

Αλλά και μέσα στο νεκρό τούτο βασίλειο
Σ’ ανακαλύπτω πανάρχαιη κρήνη της πατρίδας μου
Όπως του ύπνου το μαργαριτάρι ανακαλύπτει στη δύση το κοχύλι του
Όπως το ρόδο την πορφυρή του λάμψη μέσα στο μνήμα της σκιάς

Δώσ’ μου τη διάφανη παρθενική λαλιά σου
Για να μπορώ πιο εύκολα να υπερασπίσω την αγάπη
Για να χαρίσω στο χιόνι της φωνής μου τη ζεστασιά
Απ’ τη μενεξεδένια σου πληγή σταλάζει ο ουρανός
Βλέπω κιόλας το αείροο φως της καταγωγής μου
Τον αναλλοίωτο πίνακα των στοιχείων
Ακούω το κάλεσμα του προαιώνιου δρυμού
Μέσα στου γκρίζου πρωινού την ανατριχιαστική σιωπή
Αισθάνομαι πως ξαναγεννιέμαι

Μακριά εκεί κάτω στον ορίζοντα
Ένας απέραντος κύκλος λευκών πουλιών εκτείνεται
Εκτείνεται ολοένα.