Ψηλά ως το γαλάζιο ανεβαίνει ο κήπος
σ’ αναβαθμούς. Κι όποιος γνωρίζει ξέρει
πως θα πεζέψω στ’ ανεξήγητο.

Θροΐσματα και βόμβοι, ψίθυροι, κραυγές.
Κι ο έρωτας ανοίγει το όστρακο της ηδονής
και συντελείται η αρμονία του κόσμου.

Μ’ ένα μονάχα πρώιμο αρτιγέννητο
μυρώνει κι εκμαυλίζει η άνοιξη
το τραχύ αίνιγμα της μοίρας.

Τώρα γνωρίζω πια με ποιο κλειδί
ανοίγει το φως τα μυστικά του
κι αλλάζει χρώματα το θαύμα.

Η μέρα φέρνει τον κήπο μέσα μου
μ’ όλα τα δέντρα του και τα πουλιά
κι αρχίζω να φυσώ σαν τον αέρα.

Κι αυτό που έλαμψε και το πήρε
ο αυλός του ανέμου συλλαβίζει
την ίδια πάμφωτη λέξη: Αγάπη.