Ανοίχτε στα τραπέζια απλοχωριά
για την ωριά,
που με τ’ αψό
κορμάκι θα προβεί το μελαψό

να χορέψει. Κι απά στα φιδωτά
ψηφιδωτά
απλώστε, ω νια
σκλαβόπουλα, τα φρέσκα γιασεμιά.
Και φέρε σε κροντήρι ξομπλιαστό

κρασί λιαστό
κι άλλο κρασί,
με τα μικρά τα δαχτυλάκια εσύ.
Και στις κολόνες, που πρασινωπά
κλαριά νωπά,

κισσού κλαριά,
με το κομμένα φύλλα και τ’ αριά
τις ζωνουνε για την καλή γιορτή,
ας μπούνε ορτοί
και σιμωτά

καθρέφτες με στεφάνια ασημωτά:
να χιλιάζουν το κάλλι της τ’ αχνό
μες στον αχνό,
όπου γι’ αυτή
θα βγάνει όσο λιβάνι θ’ αναφτεί.

Ω! Υψώστε τις φωνούλες τις ψιλές!
Τις αψηλές
δάδες, ω νιοι,
χαμηλώστε! Τα πέπλα της ανοιεί
και τα πετάει! Και λάμπει στο γερό,

το λυγερό
κορμί, (ψυχή!)
Κάθ’ ίσκιος που με νάρδο έχει βραχεί.
Φουντώσαν οι καπνοί της κεφαλής
Φαλλής! Φαλλής!

Με την ορμή,
που ακράτητο μας κάνει το κορμί,
ας πάρει όποιο κορίτσι κάθε νιος
ομορφονιός
μα τη Γοργώ,

τη φλόγα τη χορεύτρα, μόνο εγώ!