"Τόση βιάση και σπουδή;
Για πού πας, καλό παιδί;
Κίνησες νωρίς-νωρίς
και τρεχάτος προχωρείς;

Στάσου δα να διασκεδάσεις
με τις ομορφιές της Πλάσης!
Κόψε απ’ τα περβόλια πάλι
του χινόπωρου τα κάλλη!"

"Να σταθώ; Δεν ευκαιρώ,
γιατί πάω στο φτερό.
Και που πάω, να στο πω;
Στο σχολειό μου π’ αγαπώ!

Άνοιξε για πρώτη μέρα.
Βλέπεις τα παιδιά εκεί πέρα;
Έχουν μόνα τους ταιριάξει
χωριστά κάθε μια τάξη".

"Είσαι, βλέπω, μαθητής.
Μα στον ώμο τι κρατείς,
που με τη ματιά την πρώτη
σ’ έκαμα για στρατιώτη;"

"Είναι τ’ άρματα μου αυτά,
τ’ ακριβά τ’ αγαπητά:
Το κοντύλι μου κι η πλάκα,
το βιβλίο μου στη σάκα.

Κι έλα πια να σε χαρώ,
με ρωτάς κι αργοπορώ...
Είναι η ώρα περασμένη,
άκου, ο κώδωνας σημαίνει".