Αναρωτιόταν τ’ άλογο του βασιλιά με πόνο,
ποια τάχα θα `χε τύχη αν δεν εζούσε εκεί,
σ’ εκείνη την υγρή του στάβλου φυλακή,
αλλ’ έτρεχε ολημερίς, ελεύθερο και μόνο,
στου κάμπου του θεσσαλικού την τρυφερή βοσκή
κι ύστερα, κάτω από τον ίσκιο του δροσερού Πηλίου,
αγνάντευε τα χρώματα στη δύση του ηλίου...

Αυτά σκεφτόταν τ’ άλογο, χωρίς να ξέρει όμως,
πως πλάι του, ένας Κένταυρος, ο νέος ιπποκόμος,
τον θάνατο σχεδίαζε κάποιου νέου Λαπίθη,
του βασιλιά, που μέθυσος αναίτια εκλήθη.

Είναι λοιπόν βασιλοκτόνος η αρχή του Βασιλείου!
Όμως το έγκλημα με τον καιρό το σκέπασε η λήθη
ποτέ δεν το μνημόνευσε βιβλίο του σχολείου
(η ιστορία στα παιδιά, χρηστά διδάσκει ήθη).
Κι έτσι, αρχίζει ηρωικά το ένδοξο παραμύθι,
από τους φερομένους ως Μακεδόνες βασιλείς,
(ενώ στ’ αλήθεια ήταν Αρμενικής καταγωγής).
Βουλγάρους κατετρόπωσαν και Παυλικιανούς,
τους Πετσενέγους νίκησαν και τους Σαρακηνούς.
Χάρη στο έργο το δικό τους η αυτοκρατορία
είδε τα σύνορά της, σε Δύση και σ’ Ανατολή,
να φτάνουν στον Ευφράτη, στον Ίστρο, στην Συρία,
ως και στην Κάτω Ιταλία, πέρα απ’ την Καλαβρία.

Τότε κι ο Πατριάρχης βρήκε την ευκαιρία
θέμα να θέσει στον Ποντίφηκα για τη διαδοχή
(ήθελε ν’ αποκτήσει πια την πρωτοκαθεδρία).
Κι έγινε στην Χριστιανοσύνη κλυδωνισμός και σάλος,
για το ποιος απ’ τους δύο θα είναι ο μεγάλος,
ο ένας οικουμενικός, πρωτόθρονος ο άλλος.

Υπέρ του Πάπα έληξαν οι στείροι αυτοί αγώνες
μ’ εκείνη την τετάρτη Λατινική σταυροφορία.
Τότε όμως απ’ την Πόλη είχαν εκλείψει οι Μακεδόνες
κι ήταν το μεγαλείο τους μία ξεχασμένη ιστορία.