Κανένας δε με παραστέκει πια.
Κι αυτό που κάποτε μες στα οράματα
πετάγεται σαν κούκος και λαλεί
γιατί ανθίσανε τα δέντρα στο ρολόι
και τρέχουν μουσικοί χυμοί στις φυλλωσιές
είναι η μητέρα όταν έμπαινε στο σπίτι
κι έδενε φιόγκο τη σελήνη στα μαλλιά της
με μια αθέατη ροή από νερά
μόλις μετέωρα ανάμεσα στα μάτια.