Έσπασε η στάμνα του Φθινόπωρου και βρέχει.
Μη με ρωτάς σε ποιο κλαδί τρίζει η καρδιά.

Τα μαλλιά σου, πυκνή ομίχλη, περνούν μέσα μου,
απλώνουν και χωράει ο κάμπος
το σκοτωμένο μάτι του ξεχασμένου πουλιού.
Βαραίνει το φτερό που σάλεψε
να πετάξει.

Πάρε τα χέρια σου. Τα κούφια κόκαλα
φυσούν τον κρύο άνεμο και η μνήμη
σέρνει ξοπίσω της ουρλιάζοντας
την κομμένη ουρά της.