Τώρα που φτάσαμε ως εδώ
τούτα τα λόγια έχω να σου πω:
Καθώς η έκσταση στρεβλώνει
το πρόσωπό σου
είμαι ο άντρας
και είσαι η γυναίκα μου
καθώς στο σώμα σου εισέρχομαι
και σε περιβάλλω
είμαι η γυναίκα σου
και είσαι ο άντρας μου.

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι η μήτρα
όπου εξήλθα
και είμαι η απώλεια
που έρχεται ν’ ανάψει
και να σβήσει τον πόθο
των σωθικών σου
να ποτιστεί και να κορέσει
την ευωχία
των υγρών σου.

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι η σάρκα που καταβροχθίζω
κι είμαι το κορμί σου
που γδέρνει
ο έρωτας.

Είσαι το μακρινό αστέρι
που ρούφηξε
τα παγωμένα νερά της λίμνης
που μου δείχνει τον δρόμο
κι είσαι το χώμα που θα με φάει
κι ο τρόπος
που σε συναντώ
και θα σε συναντώ
γι’ αυτά που ζήσαμε
στο αύριο
και στα μελλούμενα
που μας φέραν
στην αγάπη.

Δεν έχει στην αγάπη όρια
είσαι ο πατέρας που ποθεί
τη μάνα μου
και είμαι η μάνα σου
που ποθεί να σε φτιάξει
απ’ τον πατέρα σου
είμαι η ύβρις
που σπέρνει τον θάνατο
είσαι η σκέψη μου
που κλαίει γοερά
πάνω από τα χαλάσματα
του εβραϊκού νεκροταφείου.