Πού είσαι και μ’ αναγκάζεις να σου γράψω
στην εποχή του τηλεφώνου και του Ίντερνετ;
Σίγουρα τα `χεις φτιάξει κιόλας με τον νέο
που φαντάζει στα μάτια σου ψηλότερος ακόμα
κι απ’ το ψηλότερο κλωνάρι τ’ ουρανού.

Παίρνω τον αριθμό του τηλεφώνου σου - μιλάει.
Παίρνω και το δικό του αριθμό - κι αυτό μιλάει.
Φανερό πως πιάσατε από ώρα την κουβέντα,
τα λέτε και χαριεντίζεστε, όλο γλύκες.
Θα γελάς συνεχώς - κι εγώ σπαράζω.
Τα κάλλη σου θα υμνεί - κι εγώ βουρλίζομαι.

Άραγε τα ίδια κάνεις και σ’ αυτόν καπρίτσια
ή έχεις αφεθεί, έχουν λυθεί τα μέλη σου
και παραδόθηκες στην άμετρή του γοητεία;
Πού είναι τα λόγια αγάπης, πού οι όρκοι σου:
"Εσένα μόνο αγαπώ και μόνο εσένα,
κανείς ποτέ δε θα χωρέσει ανάμεσά μας."

Με τρώει η ζήλεια, με λιώνει το μαράζι,
τρέμουν τα μέλη μου, σαλεύει το μυαλό μου.

Όμως μετά συνέρχομαι κι αναρωτιέμαι
μήπως σε αδικώ κι όντως με σκέφτεσαι
και προσπαθείς κι εσύ, όπως κι εγώ, γραμμή να πιάσεις
και την κρατώ ο μωρός εγώ κατειλημμένη,
ενώ κι εσένα τυραννούν οι υποψίες,
πως τάχα να, τηλεφωνώ στην Αριάδνη
που λάμπει στο στερέωμα όπως τ’ αστέρι
και περιφέρομαι, άστρο κι εγώ, ολόγυρά της;

Μα πάλι τέτοια σύμπτωση σ’ εμάς να τύχει,
να προσπαθώ την ίδια στιγμή που κι εσύ παίρνεις,
να κλαίω και να βουρλίζομαι
την ίδια τη στιγμή που κι εσύ κάνεις το ίδιο,
σαν δυο τρελοί που απλώνουνε απεγνωσμένα
ταυτόχρονα στον ουρανό τα χέρια
το ίδιο αστέρι της αγάπης να μαζέψουν;