Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί.
Μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις.
Την πράσινή σου φορεσιά να τη φορέσεις την Λαμπρή.
Θα τρέξουν μ’ άνθη τα παιδιά. Θα βγουν τα περιστέρια
κι η μάνα σου με μια πόδια, πλατιά, γεμάτη αγάπη.
Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις.
Μ’ ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.
Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ’ ακούς; Να `ρθείς!