Το γνώρισες τούτο καλά
ήταν μια νίκη κι αυτό
πολύ παραπάνω από μια νίκη
κι έτσι όπως ήτανε μακριά πολύ τα ξημερώματα.

Εξουσιάζοντας τη συγκατάβαση της νύχτας
χτυπώντας τους τοίχους της πιο απάνθρωπης αίσθησης
παίζοντας βάναυσα στα κίτρινά σου δάχτυλα
του μυαλού σου το ανυπάκουο
τώρα το γνώρισες καλά.

Έτσι στο τέλος πάντα πώς κερδίζεις μια φυγή
της απόγνωσης την τρυφερότητα
των διεγέρσεων το σαρκασμό.
Άλλωστε το `χες, αλήθεια, τόσο κάποτε πει
εσύ, εκείνος που πέθανε, ή κάποιος άλλος.

(Ένας άλλος μοναχά)
για κάποιο πρόσωπο μαρμάρινο μιλώντας
για κάποιο πρόσωπο που σβήστηκε μια νύχτα
στου καθρέφτη το θόλωμα
σα σύννεφο τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου.

Ασπίδα του ήλιου.
(Μα τι γυρεύουν απόψε εδώ όλα αυτά;)
Άλλωστε ήτανε μια παλιά μας συνήθεια
αποχτημένη συνήθεια με φρόνηση τόση
—βιβλίων παλιών σκονισμένη σοφία—

Να ψάχνεις αδιάκοπα μιαν έρημο
χωρίς ένα δέντρο, ένα ρίγος νερών
χωρίς ένα λευκό φόρεμα αγνότητας
χωρίς μιας βεβαιότητας αντίκρισμα.
Το γνώρισες όμως απόψε καλά

Ήταν μια νίκη κι αυτό
πολύ παραπάνω από μια ασήμαντη νίκη
κι ας μην ήτανε τίποτε άλλο
από ένα τρύπιο υπόστεγο χαμηλό
τυραννισμένο απ’ τη βροχή.

Ποτισμένο από μια θάλασσα τόσης θυσίας
κι ας μην ήτανε τίποτε άλλο
παρά μια νύχτα ολόιδια νύχτα
χωρίς ούτε ένα σφύριγμα τρένου
χωρίς ούτε μιας νοσταλγίας τυράννισμα

ούτε ένα κλάμα παιδιού.
Και μη γυρέψεις πίσω τίποτε άλλο
-αργούν τόσο πολύ τα ξημερώματα—
κι η μέρα ας μη σε βρει με τα βρεγμένα σου ρούχα
με πλήθος καμώματα ξένα.

Με πλήθος αγάπη ζεσταμένη στη θύμηση
σα ρημαγμένο πάρκο την Άνοιξη
σαν ασυλλόγιστη λεηλασία.
Ναι, μη γυρέψεις ποτέ, τι σε θέλουν όλα αυτά
θυμήσου την άνομη τύψη.

Πάνω σε βίαια πρωτόγονα κρεβάτια
νύχτα, νύχτα βαθιά χωρίς κούραση
νύχτα δεν είσαι πικρή σαν το γνώριμο.
Μη σβήσεις πια το πρόσωπό σου εσύ μονάχη
μες στου καθρέφτη το θόλωμα.

Όπως το κάθε πρόσωπο που πέρασε
σπάζοντας αλογάριαστα φτηνά το κάθε τι
π’ απόμεινε ακόμα.
Το κάθε τι π’ απόμεινε ακόμα
ζεστό σαν το απρόσιτο.