Ο νεαρός εργάτης που ήμουν εγώ
είχε κάτι φτερούγες πλατιές σαν του αλήτη.
Τις δίπλωνε όχι τόσο για να κοιμηθεί
όσο για ν’ απλώσει το χέρι του στο όνειρο
και βγαίνοντας απ’ τη σπηλιά του στέρνου του
να χαιρετίσει τρυφερά τους σκοτωμένους.
Γιατί την ώρα ακριβώς αυτή
βγαίνουν οι φυλακισμένοι στα παράθυρα
σχεδιάζοντας καινούριους δρόμους
στα χέρσα τ’ ουρανού.

Τότε καθόταν αντικρύ τους
όπως ένα παιδί που κρυώνει μπροστά στη φωτιά
και ύψωνε σαν κύπελλο το φως
πιο πάνω από το μπόι τους, όμως
πολύ πιο κάτω απ’ την ομορφιά τους.