Έτσι όπως πια δεν το αποφάσιζες να φύγεις
για κάθε πίκρα σου μη νιώθοντας οδύνη
για κάποια δάκρυα που δε στέγνωσαν ακόμα
για μιαν αρρώστια σου παλιά μη λογαριάζεις

σκυμμένος πάλι μες στη νύχτα χωρίς λάμπα
κάτω απ’ τις στέγες τις νεκρές της πολιτείας
προσμένοντας μια Αυγή που σου `χαν τάξει.
Χρόνια ταξίδεψες διψώντας κάποιο γράμμα
—μέσα σου πλήθος τ’ αμαρτήματα, τις τύψεις-.

Με μια σβησμένη νοσηρή χρονολογία
κι ούτε κανείς πια δε μ’ αντάμωσε σαν πρώτα
(ούτε κανείς, αλήθεια, πρόσμενε να φέξει)
έτσι όπως έμεινα κι εγώ τότε μια νύχτα
ξένος ολότελα κι απ’ όλους ξεχασμένος.

Με τη δική σου μοναχά τη συντροφιά
—με σένα τόσα χρόνια πια μακριά μου—
ξένος πολύ μέσα σε τούτο το παλιό
ξένος σε τούτο το παλιό το καφενείο
έτσι όπως έμεινα μονάχος κάποια νύχτα.

Μέσα σε τούτο το παλιό το καφενείο
στο νυσταγμένο καφενείο όλη τη νύχτα
στου Πειραιά, νύχτα, το βρόμικο λιμάνι.