Όταν λέω Η σιωπή χρυσώνει, είπε ο μουγκός,
προϋποθέτω πως έχεις ήδη πολύ φλυαρήσει
με την άλλη πλευρά σου τη σκοτεινή
κρατώντας νύχτες πολλές τη λάμπα σου αναμμένη
μέσα στις μυστικές σκιάσεις. Αλλιώς
και μια ζωή σιωπής δε σε γλιτώνει,
θα μένεις πάντα κύμβαλο
που οι άλλοι το λιθοβολούν διασκεδάζοντας
την ώρα που εσύ μετράς ηχορυπάνσεις
γδύνοντας τις σάρκες απ’ τα κόκαλα, σήραγγες
της μουγκής σελήνης. Γι’ αυτό σου λέω,
ο ακροατής
πρέπει να ξέρει να φλυαρεί ώρες ατέλειωτες
και πάλι να διπλώνεται σαν το ερωτικό σεντόνι
στη ζεστασιά εκείνης της σιωπής
που έχει ετοιμαστεί προσεκτικά
μες στα μυριστικά του σκότους.