Στο δρόμο τον κεραμιδή κίτρινα φύλλα αφήνει
το δέντρο το λιγνό, που απά στον τοίχο είναι σκυμμένο
στον τοίχο του περιβολιού, που σκέλεθρο έχει μείνει

Τ’ αρχοντικό, που γέρασε, λες κ’ είναι βυθισμένο
μες σε βαριό ένα λήθαργο. – Μα έζησε μιαν ημέρα...
Τώρα κι οι ντουφεκίθρες του χόρτο έχουν φυτρωμένο...

Τα κυπαρίσια αξαίνουνε, γιομίζουν τον αγέρα
και σφίγγουνε στην αγκαλιά το κρύο και τη γαλήνη
του θλιβερού περιβολιού, απάνω, γύρα, ως πέρα...

Κι ο τοίχος του περιβολιού, που σκέλεθρο έχει μείνει, -
τα ύστερά του απάσβετα τα πήραν πια τ’ αυλάκια, -
κοιτάει πάντα περήφανος. Στέναγμα δεν αφήνει.

Μα πάνω του ξαπλώνονται κόκκινα φυλλαράκια
άκλερα κι άπλερα. Μα αυτά κάτι σα να ζητάνε...
Σα να πετάνε ακόμα κει τα δροσερά φιλάκια...

Τα φύλλα μια ιστορία γλυκιά θυμώνται και θυμάνε.